In de zeven jaar na zijn doorbraak in 2010 heeft Tim Knol nogal wat ervaringen achter de boeg. Vroeg in zijn loopbaan werden veel jongensdromen al werkelijkheid: spelen op grote podia, ontmoetingen met grote helden en het kunnen leven van zijn muziek. Zelfs zelfs in dat prille stadium zette Knol een vraagteken achter dat hele rock ’n’ roll- gebeuren: Not real love, only one night stands. Is that what you call Rock ’n’ Roll?

Ondanks deze waarschuwing heeft Knol het grillige pad van rock ’n’ roll drie albums lang bewandeld, doch niet zonder kleerscheuren. Door het oog van de storm des succes is er veel verloren gegaan. “Die gouden jaren met Duijf, dat was een hele andere wereld, een soort explosie. Pinkpop, Lowlands, ik stond overal. Het ging maar door. Er leek geen einde aan te komen. Toen het einde er opeens wél rigoureus was, vlak voor ‘Soldier On’, viel ik plat op mijn smoel. Zo voelde het tenminste, ik was toen 23. Vanaf dat moment moest ik het zelf doen. Alles leek tot dat moment vanzelf te gaan. Het was ook gewoon te makkelijk bij mijn eerste twee platen.”

Nog steeds vindt Knol exact dezelfde dingen belangrijk als toen hij voor het eerst in de platenkast van zijn vader rommelde. Hij stond er tijdens de grote succesjaren ook nooit alleen voor: de hechte vriendschappen, diepgewortelde liefde en natuurlijk die sweet, sweet melodies zijn altijd in de buurt gebleven. Deze kernwaarden geven de 28-jarige songwriter de moed om die draad door te knippen en roerige periodes achter zich te laten. In vele opzichten is ’Cut the Wire’ is een fraaie liedjesplaat, precies zoals we dat van Tim Knol gewend zijn. In De Pul brengt hij de liedjes naar het podium: klein, intiem, persoonlijk. Zoals Knol het graag ziet.